von der Konzeption bis zum Prototyp - czyli marzenie o macierzyństwie vs rzeczywistość vol.1

Kiedyś zastanawiałam się czy istnieje recepta na macierzyństwo, jak z reklamy?
Szczęśliwa, matkamodelka, ojciecCEO z teczką pełną projektów wartych grube bańki, dwójka radosnych dzieci obojga płci i pies, który nie rozrzuca sierści, bo tak naprawdę nosi futro z norek. A wszystko to w domu pełnym białych mebli.
Teraz wiem, że najlepsza recepta dla matki, to ta na relanium, z całą resztą radź sobie, matko, sama.

Nie umniejszając oczywiście roli mężczyzn w wychowaniu dziecka, trzeba stwierdzić, że pierwsze lata życia potomstwa moderowane sa jednak przez matki. Ojcowie, są trochę jak dodatkowe dziecko z funkcją wyrzucania śmieci. No dobrze, mają jeszcze szeroką paletę zalet, z których większość okazuje się średnio przydatna w zetknięciu z niemowlęciem. Bezsprzecznie świetnie obstawiają pierwszy odcinek drogi do macierzyństwa - fertillisatio.

Więc czekasz matko, na swoje wymarzone bambino, które po kilku miesiącach pod powłokami brzusznymi, zaczyna wesoło kopać rozpychając Twoje wnętrzności na lewo i prawo, co jest najwspanialszym z dziwacznych doświadczeń, jakie miałaś okazję przeżyć.
Czekasz, czekasz, troche za dużo jesz, trochę za szybko tyjesz, ale póki balon jest napompowany, jest cudownie. Nikt przecież nie powie Ci, ze jesteś za gruba, w obawie przed inwazją myszy.

Powoli wijesz gniazdko. Nie wiadomo po co, trzy miesiące przed terminem prasujesz tony pajaców po dzieciach ciotecznych kuzynów, Użyjesz ze trzy.
Mąż podziwa Twoje wielkie cycki, nie przeszkadzają mu nawet te niebieskie żyły, które widać z 30 metrów, grunt, że cyc jest masywny. MASSIVE!

Przychodzi taki moment, że zaczynasz się toczyć. Kaczą postawę broni Twój błogosławiony stan. Przepuszczają Cię w kolejce, jak mocniej sapiesz lub wypocisz ładne koła pod pachami. Ale co tam, jesteś piękna, w końcu nosisz pod sercem życie.
Cóż, że czasem patrząc w lustro, myślisz o świńskich ryjach na wagę w osiedlowym Karfurze.

Przychodzi dzień pożegnania z czopem śluzowym i wiesz, że to już zaraz. Cieszysz się, boisz, masz sraczkę. Taki tam Big Opening.
Potem skurcze, najpierw rzadkie - można wytrzymać. Potem mocniejsze, chcesz umrzeć, Modlisz się o znieczulenie - niech leją litrami.

Po mniejszej lub niewyobrażalnej traumie przychodzi na świat Twoje wyczekane, najpiękniejsze dziecko, najsłodsza z pokrytych śluzem istot, jaką kiedykolwiek widziałaś. Patrzysz na nie przez całą noc, w obawie, że zniknie. Kolejnej nocy tez nie przesypiasz, bo nagle okazuje sie, że ten niegdyś cichy mieszkaniec brzucha, płaczliwie żąda co dwie godziny dostępu do twojego obolałego, poranionego krwiożerczymi dziąsłami, cycka, który śmiało mógłby zagrać dziewiątego pasażera Nostromo. Rozumiesz wreszcie znaczenie odchodów poporodowych, a myśl o oczekiwanym przez cały personel medyczny stolcu, stresuje Cię bardziej niż jakis tam poród. Podkłady są "super", ni to podpaska, ni materac, a siatkowe gacie nagle nabierają sensu. Pocieszasz się myślą, że inne, z którymi dzielisz salę, wyglądają równie źle, albo gorzej.

Wracacie do domu. Wreszcie razem, wszystko czeka, w końcu narobiłaś się jak osioł. Telewizor nagle przestaje być atrakcyjny. Śpisz niewiele, mało, albo wcale. Jesteś szczęśliwa, choć zaczynasz przypominać Wujka Festera. No nie jest to bezsenność w Seattle.
Cały porządek szlag trafił, ale masz to gdzieś. Jeszcze nie przejmujesz się, że balon, który do niedawna był wypełniony dzieckiem, zwisa żałośnie nad linią dresów, czasem nawet faluje, jak śpieszysz się na siku, bo akurat bambino zasnęło. Jeszcze oksytocyna zalewa Ci mózg, ale przychodzi taki dzień.....

cdn...