Numero uno - klątwa pierworodnego

Na wstępie chciałam serdecznie przeprosić moją starszą córkę, za to, że jest moim pierwszym dzieckiem.
Oby mi kiedyś wybaczyła tą niestosowność.
Taka to natura przebrzydła, że ktoś musi być pierwszy i tam, gdzie dają nagrody, ale też tam gdzie dają w mordę. Selawi.
Najgorszym przekleństwem (nie bójmy się tego określenia) pierworodnego są jego rodzice. Oczywiście przodowniczkami jesteśmy my - matki.
Nieprawdopodobne, a jednak.

Okres in utero, kiedy wielka radość miesza się z jeszcze większym strachem, jest rozbiegiem dla rodzicielskiej paranoi, bo:
czy serduszki bije?
czy ma nóżki/rączki/etc.?
czy się rusza?
czy nie za dużo się rusza?
Kupmy monitor tętna płodu!

Od pierwszych dni przerażenie/panika/histeria.

Czy zjada za dużo, czy za mało? Może chore?
Śpi za dużo - pewnie chore! Śpi za mało - pewnie chore!
Kupmy monitor oddechu!

Patrz, jest jakby bardziej na lewo - pewnie chore! Skręca na prawo - pewnie chore! Asymetria murowana. Jutro do pediatry! Nie, lepiej już dziś.

Dźwiga się za szybko. Dlaczego się nie dźwiga?. Napięcie mięśniowe do bani, jak nic. Na pewno czeka nas rehabilitacja, tak piszą dziewczyny na forum.

Głowa za duża. Brzuch za szeroki. Objawów cała masa, a lista chorób ciągnie się do ziemi.
Kupa za kupą - nieszczęście! Pewnie rota, albo inny syf. Jedziemy na ostry dyżur!
Brak kupy - dramat. Gdzie są czopki, to dziecko się męczy!!!
Kupa zielona, czarna, pienista, za rzadka.
Kupa, kupa, kupa.

I tak od maleńkości, zadręczamy te nasze biedne dziecięce prototypy naszymi obawami, lękami, zmartwieniami, "o matkami!", dając im poczucie NIEbezpieczeństwa, NIEsamodzielności, NIEprzystosowania. Co się potem bidule namęczą, oj namęczą się.

Że też posiadanie pierwszego dziecka nie jest zabronione prawem. Problem by się rozwiązał, a tak skazujemy kolejne pokolenia dzieci 'pierwszych' na trudy życia i przeżycia.

Podsumowując, polecam wszystkim, żeby w miarę możliwości nie decydowali się na pierwsze dziecko, ale od razu na kolejne, drugie/trzecie/naste.
Wtedy wszyscy mają luz.

matka w stylu wolnym

Kto poczuł, ten wytoczył.

Ach, dzieci to fascynujące kreatury (z ang. creatures).
Niby tacy mali ludzie, a tyle w nich zwierzyny.
Niedawno, podczas ataku geniuszu doszłam do wniosku, że brak wspomnień z okresu najmłodszego dziecięctwa wynika z tego, że obszary mózgu odpowiedzialne za myślenie abstrakcyjne i rozumowanie jako takie są wtedy zwyczajnie nieaktywne.
Dziecko, jak zwierz, działa instynktownie.
Głodne, to do cyca/butli/michy.
Zmęczone, pada gdzieniebądź.
W niedoborze oksytocyny, do mamy/taty na przytulasa.
Instynktownie wybiera to co dla niego łatwiejsze, przyjemniejsze, prostsze. Buntuje się gdy napotka najmniejszą przeszkodę.
W dziecku piękne jest to, że ucieleśnia to co naturalne, pierwotne. Nieskażone kulturą, puści bąka, idzie dalej. Żaden problem. A my - dorośli - mamy z tym problem, chowając się po kątach/toaletach/za winklem lub po prostu udając, że nie czujemy cośmy w chwili słabości wytoczyli, żeby w razie czego nikt nas nie posądził, bo wstyd.
[Owszem, są i tacy dorośli, co problemu z tym nie mają, ale przyjmijmy, że to wyjątki potwierdzające regułę.]
Ot, jak dławi człowieka kulturowy garnitur, pozbawia naturalności, krępuje umysły i tyłki.
A dziecko, dziecko ma luz. Smrodek jest dla niego naturalny, a zapach zaburza harmonię.

Judy, mimo swoich ponadpięciu lat nadal preferuje smrodki, odorki, cuszki. Czyli jednak drzemie w niej nadal coś ze zwierza.
Jak tylko dziewczę złapie orient, że Bubu uraczyła otoczenia megawonną kupą, od razu biegnie pierwsza, żeby popatrzeć i rzecz jasna poniuchać. "Mamo, chcę zobaczyć!"
Zapach gumy do żucia jest dla niej nie do przyjęcia. Judy traktuje to jak najgorszy smród. Nie dziwi już nas, że znajdując się w pobliżu żującego obdarza go spojrzeniem z serii "Wyjdź".
Zadziwia mnie jednak, że potrafi - ta moja księżniczka - przytulać się do psiego pupila dziadków, którego oddech przywodzi na myśl wychodek dla ogrów.
No zwierz, zwierz jak nic.

A my - dorośli, którzy w dzieciństwie przebijaliśmy nosami bączne bąble w wannie, jesteśmy skazani na doświadczanie ulgi w ukryciu. Żal.

Matka ist kaput

To był wyjątkowo dłuuuugi dzień.
Kto by pomyślał, że "bejbi berzdej partej" może być takim wyzwaniem.
Dziesiątki różnych czynności operacyjnych, takich i śmakich, prowadzonych od wczesnych godzin porannych, zakłócanych międleniem Bubu przeżywającej kryzys zębowy połączony z objawami lęku separacyjnego, wywołały u matki krótkotrwałe stany maniakalno-depresyjne..
Pojawienie się gości okazało się zbawienne i zadziałało rozkurczowo.
Ufffff.........
Rozluźnienie matki przełożyło się na luz jubilatki, czego owocem było radosne człapanie od babci do dziadka, do taty, do kanapy, do mamy, do fotela und und und...
Zjedli, wypili, świeczka zdmuchnięta, sto lat odśpiewano.
Jest sukces! Co z tego, że matka ist kaput.

Kill Gil

Dzisiejszy dzień upłynął (dosłownie) pod znakiem gila.
Bubu, mimo swej walecznej natury, nie była w stanie odeprzeć ataku płynnego wroga.
Bidula, tak się umęczyła, że przed snem wyglądała już jak Rudolf Czerwononosy Renifer, a przecież Krystmasy już dawno za nami.
Żeby nie spisać dnia na straty, warto wspomnieć, że do perfekcji doprowadziła dziś bicie brawa. Brawo Bubu!

Odwiedziliśmy też z Dżinksem miejsce z kategorii tych  nieszczególnych. Jedno z tych, w których ludzie woleliby się nigdy nie znaleźć, a jak już się znajdą to najczęściej czują się jak wyrwani z życia.
Na szczęście, nam Los sprzyja, i mimo pewnych zawirowań natury zdrowotnej mojego Najzacnejszego, wizyta nie była dla nas wyrwaniem z życia, a raczej jego uznaniem.
Potem  raczyliśmy się całkiem smacznym sushi w niecałkiem smacznym wystroju knajpiano-stołówkowym. No cóż, głód zniesie różne niewygody.

Judy Jetson była dziś słodka i kochana. Słońce robi swoje. Świeć!

Uwzględniając wszelkie nędze dnia dzisiejszego, bilans uznaję za dodatni.
Laba.