Ale, jeśli tylko uda mi się przeładować magazynek, nie waham się. Bang.

Dystans i poczucie humoru ratują przed poczuciem beznadziei. 

Nie lubię brodzić w mule, bo zwyczajnie trudno z niego wyjść. 

Ktoś powie, że zamulam nieustannie, że dzieci, że mąż, że okres, ale przecież te wyrwane z kontekstu, fejsowe (nierzadko zresztą błyskotliwe) postękiwania, są jak balet oglądany przez bardzo brudną szybę. Niby coś widać, coś się gibie, ale czy to niewiasta czy mim z parasolem?

Był taki  m o m e n t  w moim życiu, że usunęłam się z fejsa.
W zasadzie, powinnam napisać, że wylogowałam się, bo konta na fb są wieczne, jak Lenin i pluskwy.

Nie istnieje prawda absolutna o człowieku, bo nikt z nas nie jest odarty z własnych, niewypowiadanych nigdy, myśli.

W mediach społecznościowych jest w ogóle niewiele prawdy. Tutaj prawda o człowieku podlega nieustannemu filtrowaniu, do momentu, aż wszystkie zanieczyszczenia, jakie w sobie nosimy zostają wypłukane, jesteśmy zdatni, strawni, społecznie akceptowalni (przynajmniej dla "zafrendowanych").

Witaj w świecie SIMS.

Ty wpadasz do mnie, ja do Ciebie, jest trochę jak na imprezie. Nie znamy się zbyt dobrze, ale może łączy nas poczucie humoru, słabość do wina, zamiłowanie do absurdalnego dowcipu, doświadczenie rodzicielstwa.
Nie wiemy o sobie niczego, trzymamy się powierzchownych wrażeń, skojarzeń, przeczuć.
Nikt nikomu w gary nie zagląda, choć pewnie znajdą się tacy, co lubią.

Fejsbuk to miejsce łatwych doznań, większość szuka tu rozrywki, kotów, filmików jak małpa wkłada sobie palec w tyłek, takie tam.
Jest też całkiem spora rzesza poszukująca jadu. Tankuje go jak paliwo do przeżycia kolejnego wypchanego farmazonami dnia.
Szybko, łatwo, bez wysiłku - dieta ciasteczkowa. 

Polubiam, polubiam, polubiam. Nie zawsze czytam, ale polubiam.
No taka specyfika miejsca i ludzi. Gdyby tu był zakład golarza Filipa, każdy wychodziłby z inną, niezbyt dopasowaną, peruką lub bez piega.

Każdemu według potrzeb. A ludzie, jak to ludzie - "Wina i igrzysk i kotów z palcem w tyłku!"

Od jakiegoś czasu część moich tekstów trafia do wirtualnej szuflady "wersji roboczych" (oto ja - laska marszałkowska).
Kiedyś tam przyjdzie na nie czas.
Obawiam się jednak, a nawet jestem pewna, że zawsze przegrają z niewyszukanymi konstatacjami o winie, bo może 60% Polaków nie czyta, ale za to 90% pije. 

Grzechem byłoby siedzieć w domu, choć czasem grzech nie grzeszyć.

Dzieci, jak zawsze, gotowe były na przygodę lub co najmniej grzebanie patykiem w piachu.

Kierunek - park szczęśliwicki.

Mnóstwo ludzi, rodzice, dzieci, psy, cała reszta.

Drabinki, piaskownice, zjeżdżalnie - oblężone jak Konstantynopol.

Tosia - ortodoksyjnie wyznająca bujactwo, ruszyła w stronę huśtawek. 

Sukces, zwolniła się jedna sztuka

Bujamy się, jest miło. Do przodu, do tyłu, do przodu, do tyłu. 

Nie minęły dwie minuty, jak podszedł starszy mężczyzna i bez krępacji oznajmił dość oschle. 

"Będziemy chcieli się zaraz pobujać" Wskazał na chłopca i dziewczynkę. "Bliźniaki chcą się pobujać."

Obawiałam się, że Tosia stawi czynny opór, ale antypatyczna powierzchowność dziadka bliźniaków skutecznie ją zniechęciła. Antypus, ale skuteczny. 

Muszę jednak przyznać się do tego, że zafascynował mnie jego styl bujania. 

Stanął miedzy dwiema huśtawkami, złapał obydwie i zaczął. Mach, mach, Mach, prędkość dźwięku. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak wywijał huśtawkami wypełnionymi dziećmi. 

Bliźniaki prawdopodobnie widziały już przelatujące anioły. Najważniejsze, że zadowolone i po równo je wytrzęsło. Magister inżynier hardkoru.

Spacerek, lody, wracamy na plac. Kolejka do huśtawek świadczy, że mamy do czynienia z godzinami szczytu. Ale, ale, huśtawka dla większych wolna. 

"Chodź Tosia, wezmę Cię na kolana i razem się bujniemy"

"Dobze"

Koło nas buja się dziewczynka. Na oko, pięcioletnia. Różowa sukienka, białe rajstopy, różowy bezrękawnik, loki w stylu małej Shirley Temple. Obrazek dopełniało ubrudzone błotem kolano i zdarty nos.

"Proszę Pani, a czy Pani wie..." - mówi do mnie dziewczynka, chwilę po naszym pojawieniu.

"Byliśmy na tej wielkiej górze, weszliśmy na sam szczyt. Tak jest dużo kamieni i jest bardzo bardzo stromo. No i zaczęłyśmy tam biegać."

Po chwili podbiegają do niej dwie, nieco starsze, z troską oglądając jej rany i pocieszając. Za chwilę już ich nie ma. Mała kontynuuje.

"No i zaczęłyśmy tam biegać."

" I widzę, że chyba się przewróciłaś. Nic sobie nie zrobiłaś?"

"Zdarłam kolano i nos, o tutaj. Ja nawet fikołka zrobiłam."

"Musisz być dzielna, bo w ogóle nie płaczesz."

"Tak. Bardzo dzielna. Ale gdyby Helena nie zaczęła uciekać, to by się nie stało."
Spytałam się czy daleko mieszka i czy przyszła tu sama, bo takie sprawiała wrażenie.
"Z mamą przyszłam. Ona jest z tą małą dzidzią w niebieskim wózku, która nam się ostatnio urodziła."
"Acha, czyli masz małą siostrę. To miło."
Westchnęła
"Tak, Celinka Apolonia. No tak ją nazwali."

W międzyczasie Tosia postanowiła bujać się sama na "dorosłej" huśtawce.
Poinstruowana, że ma się nie puszczać, bo spadnie, postanowiła pomachać do Taty, puściła się i spadła. Michalinka skorzystała z dramatu i zajęła miejsce Tosi. Plus 50 za szybkość, minus 30 za empatię.

"Twoja siostra, jest trochę taką płaczącą siostrą. Tak jak Celinka jest płaczącą siostrą." - mówi dziewczynka do Michalinki, zupełnie niezainteresowanej rozmową.
Nie ukrywam, że mnie rozbawił ten, niezwykle dojrzały, wywód pięciolatki, więc włączam się znów.

"To znaczy, że Twoja siostra dużo płacze."
"O tak. Ona płacze ciągle. I ciągle budzi naszego tatę - Maksa."
"To Wasz tata chyba dużo śpi, co?"
"Tak, na kanapie w dużym pokoju. Hania, ta dziewczynka w różowej bluzie, często też się tam kładzie."
"Czyli masz jeszcze jedną siostrę?"
"Nie zupełnie. Moja mama rodzi dziewczyny i dziewczyny i dziewczyny. Tylko dziewczyny."
"To ile masz sióstr?"
"Najpierw urodziła się Nadzieja, potem Hania, Zosia, Helena i ja. A teraz jeszcze Celinka Apolonia. A kiedyś byłam najmniejsza i siostry mnie kochały. Bardzo mnie kochały. Teraz urodziła się Celinka Apolonia i już się mną nie interesują. A ja czasem wołam 'Helena, Helena", a ona nic nie mówi tylko idzie."
"Ciężko jest nie być najmłodszą, co?".
"Tak. Ciężko. No, ale tak już jest."
"Przepraszam Cię, a jak TY masz na imię?"
"Jestem Natalka."

W pewnym momencie zorientowałam się, że stoję przy huśtawce i rozmawiam z nieswoim dzieckiem, podczas gdy moje własne rozpełzły się po placu, a rozmowa wciąga mnie bardziej niż z niejednym dorosłym.
W międzyczasie podbiegły jej siostry (teraz już wiedziałam, że to siostry) przejęte tym, że Helena wykrzykując, że schowa się tak, że nikt jej nie znajdzie, schowała się tak, że nikt nie mógł jej znaleźć.
Natalka przerwała im pytaniem "Co chcecie przez to powiedzieć?"
Najstarsza, w włóczkowym berecie skwitowała "Że jest nas o jedną mniej."

Życie to ciągła walka, czy mamy 5, 35, czy 75 lat.
W chwilach zgryzoty fajnie jest wygadać się przed kimś, choćby nieznajomym.

PS Pozdrawiam Tatę - Maksa. Wyśpij się chłopie. Jutro do pracy!

- Tia?

- Wyniosłeś śmieci?

- Jezu, co żeś się na te śmieci uparła? Śmieci, śmieci. No wyniosłem, zawsze wynoszę. Tylko, najdroższa moja, czemu nigdy ich nie ugniatasz? Chcę coś wyrzucić, one się wysypują, chcę je ugnieść, a tam na wierzchu stary, ślimaczący się makaron. Żadnego patosu, kompletny syf. Rękaw po łokieć upieprzony.

- Wiesz co, już byś tego makaronu nie wyciągał. Zobacz ile ja robię, dla Ciebie, w domu, latam, ścierą macham, śniadanko, kawka, pod nos wszystko, niedługo motór w dupę przyjdzie mi wsadzić, żeby ta maszyna chciała ruszyć, a ten mnie syfem werbalizuje..
Skoro śmieci wyniesione, to powiedz mi, co tu tak cuchnie?

- Aniu, kochanie, życie! Życie to pasmo smrodu, poprzetykane chwilami bezwonnej harmonii i nudy.
- O proszę, neandertal poeta. Mnie jakoś brak smrodu nie nudzi, więc weź po prostu idź się umyj, bo na tym piżmie nie zarobisz.
- Po co mam się myć, skoro ciebie będzie dzisiaj boleć głowa. Ostatni bastion męskości mam zamienić na morski powiew kostki do pisuaru? Wiesz, z jaką utratą testosteronu się to wiąże?
- On ci się, Kristofferson, wylewa nogawami, więc jak trochę go stracisz, ludzkość nie zapłacze. Zresztą wiesz, możesz się nie myć i tak wychodzę dziś z Elsą na lody, ale jak wrócę to jedyne lody, na jakie Ty możesz liczyć, to takie DIY.

*****

- Krzysztof... powiedz mi, czy naprawdę tak trudno wybrać dobrego ogórka? Kolejny raz kupiłeś sflaczałwego z jednej strony.
- Niechaj nabiją mnie na lodowy pal. Anno, żono, soli w oku życia mojego, czy wiesz ile wybierałem tego cholernego ogórka, byś mi znów nie imputowała, że jak zwykle z flakiem przychodzę? 10 minut stałem, jak przygłup i macałem wszystkie, każdego z osobna, czy aby nie miękki, nie zgniły. Musiałem wyglądać jak debil, bo podeszła do mnie babka z obsługi, z pytaniem, czy długo tam jeszcze będę stał i macał warzywa. Oczywiście powiedziałem jej, że będę tak długo tu stał, aż w ręce trafi mi twardy. No nie trafił, ale ten był najmniejszym impotentem.
- Ty, jak się rozwiniesz... No, w każdym razie, następnym razem, jak będą tylko takie, nie bierz w ogóle. Mały czy duży, impotent to impotent. Do konsumpcji nie dojdzie.

*****

- Aniu, aniele, żono, napijesz się ze mną wina?
- Kris Kristofferson, przecież wiesz.
- My coś dzisiaj tego?
- Przecież wiesz. Polej, bo się szkło kurzy.
- Obiecaj mi, że ten kieliszek nie pójdzie na marne, jak wczoraj, przedwczoraj, przedprzedwczo...
- Dobra, skończ. Takie gadanie mnie nie nakręca, przecież wiesz. Masz jakiś film?
- Dla Ciebie wszystko, najdroższa. Komedia, sensacja, stosunki bilateralne?
- Coś mocnego, kochanie, coś, co mnie nie uśpi.
- No tak, to prawie niewykonalne, ale może ten, podobno dobry i z tym aktorem, co lubisz. Co Ty na to, Aneczko. Aniu. Anna śpisz?
...

W szkole rodzenia dowiedziałaś się, że najlepiej przewijać dziecko przed karmieniem. Przewijasz, karmisz, znów przewijasz, bo wiadomo, że ssanie pobudza sznur jelit i kolejny pampers wypełnia się treścią. Po wielu tygodniach dojdziesz do wniosku, że przewijanie przed karmieniem to propaganda podsycana przez pieluchowe lobby.

Po dwóch tygodniach permanentnego niewyspania zaczynasz popłakiwać w dzień. Po trzech popłakujesz w nocy. Pięknie miało być, wesoło - w końcu pół roku wózek wybierałąś, a okazało się, że on po prostu wozi.

Dzięki Bogu, kikut odpadł. I pomyśleć, że ten zaschnięty kawałek człowieka to symbol wieloletniego procesu usamodzielniania. Z biegiem lat przestaniesz to rozpatrywać w kategoriach wieczności.

Jest dobrze, maluch jest kochany, słodki i pachnący. Jest dobrze, jest zdrowy, kochany i pachnący. Jest dobrze. Kochany, pachnący.
Mantra okazuje się zbawienna. Czasem.

Dzwoni do Ciebie mama, teściowa.
Twarda jesteś, wszystko dobrze, dajesz sobie radę, pomoc niepotrzebna, jesteś czołgiem, śpisz, zmywasz, góry bawełny pokonujesz żelazkiem .
Jednym słowem - kłamstwo.

I mąż.
"Długo jeszcze ten połóg? - Tak. Mąż Cię wspiera, zakupy zrobi, zmyje czasem, kotleta usmaży. Jednocześnie zawiesza w przestrzeni to pytanie, które nadciąga nad Twoją głowę jak promeniotwórcza chmura. Wiesz, że nie interesuje go połóg. Nie połóg.
Nie martw się, strach przed wpuszczeniem męża do ZONY w końcu minie.
A stres odchudza. Czasem.

Prawda życiowa - macierzyństwo to suma radości, traum, śmiechu i  strachu. No i wszechobecna woń stolca. Właściwie z wiekiem i ilością dzieci strach maleje, intensywność woni rośnie, ale zaczynasz przywykać. Przyzwyczajasz się. Jesz obiad, ubierasz choinkę, czytasz książkę. Może śmierdzi, ale jest przytulnie. To Wasz smród.

Kocham swoje dzieci. Nie raz mnie jeszcze zaskoczą, dobiją, doprowadzą na skraj. Nie zamieniałbym tego na bycie CEO amerykańskiego fanklubu Drake'a. Nawet na to.

Rada dla wszystkich "raczkujących" mamusiek - wyręczcie się czasem mamą, teściową, koleżanką. Poród nie zmienil Was w roboty. a karmienie nie sprawi, że Wasze piersi będą jędrniejsze - to kłamstwo tych, którym zdruzgotani mężowie zafundowali silikony. Choćby z tego powodu dajcie czasem na luz.
A jeśli już tak bardzo chcecie się oszukiwać, przesypcie swoje bebiko do puszki po bebilonie profutura i wyobraźcie sobie siebie w stroju do szermierki.

Matki są super.
Jestem super.