matka + ojciec = WNM

Matka, jak to matka, o dzieciach ciągle, że kochane, ale że podusiłaby,
że śmieszą, męczą, dręczą.
Pytanie jedno w głowie wybrzmiewa: Czym taka matka, bez ojca by była?
Filozofii nie ma - bez padre nie ma madre.
Nie bzdyczyłabym o tych pierdołach swoich matczynych.
Kotów bym się nie dorobiła, bo alergię mam.
Bosz... co ja w ogóle bym robiła?
No, nie zadręczam się, bo nie muszę.

Poznaliśmy się sto lat temu, jak jeszcze byłam wariatką. Większą.
Wydzwaniałam do Niego, naciskając, by coś miłego z siebie wykrzesał.
On z tych, co to przez telefon "Cześć", "Ok", Dobra", "Nie wiem".
Że się nie wystraszył - dziw bierze.
Ostatnie grosiwo na simplusy straciłam - miłość nie ma ceny.

Lata po pierwszym naszym spotkaniu, powiedział, że jak mnie zobaczył, to robiłam takie miny, że podejrzewał chorobę psychiczną.
Mimo mojej bogatej mimiki, został. Ryzykant.

Wspólnie wynajęty kąt - co za czasy...
Własne łóżko, regał, biurko, odkurzacz, lodówka, komputer.
Szokujące - w pół godziny można było sprzątnąć pokój na błysk.
Kasy mało, a starczało.
Cudowne lata.

Przyszedł czas decyzji. Mieszkanie.
Podjęliśmy wyzwanie, samodzielnie składając kuchnię od Ingvara Kamprada. Zajęło nam to z pięćset razy dłużej niż monterom, ale wspomnienie satysfakcji i góry pochłoniętych rogalików wypełnionych tłuszczami trans fantastycznie żywe, bezcenne.

Dzieci zrobiliśmy piękne, cóż że cholery.

Ideałów nie ma. Wiadomo.
Istnieje za to kompatybilność bytów. Mamy to szczęście.
Mogłabym długo opowiadać,
dlaczego On,
że świetnie nam się gada,
że to samo poczucie humoru,
że jest jak wino - z biegiem lat smaczniejszy,
że świetny z Niego Tata.
No ale nie będę Go przecież krępować wynurzeniami natury osobistej,
bo czytać też umie,
więc powiem...
...cudownie, być mną.