no nie bądźmy, do licha, świniami

Nie chcę obrażać trzody, Boże broń. Krzywd żadnych ze strony wieprza nie zaznałam, wręcz odwrotnie. Wszakże, nie jestem wege, ani wega. Trudno, co zrobić - taka  karma (sic!).
W ogóle nie o żarło mi się rozchodzi, chociaż pewnie dla niektórych temat jest mięsisty.
Rozchodzi się o ludzi, z drugiego - tuż po grzbietorodzie - gatunku, który raz po raz wprawia mnie w stan obrzydzenia.
Nie to, żebym należała do innego, nie odcinam się od własnej rasy.
Ale do rzeczy.

Jestem, a przynajmniej tak lubię o sobie myśleć, człowiekiem życzliwym, empatycznym i nawet mimo mojego czarciego czasem charakteru, jestem otwarta i nigdy nie uprzedzam się do kogoś na wejściu. Nie oceniam po wyglądzie, stanie uzębienia czy meldunku. Uważam to wręcz za ograniczenie umysłowe bez potwierdzonego stopnia upośledzenia.

Ostatnio coraz częściej nie daje mi spokoju to, że ktoś, komu okazałam naturalną, wg mnie, życzliwość, mówi, że to takie niespotykane że, cytuję, taka młoda (hyhy) osoba jest taka miła.
Zdarzało mi się wielokrotnie, że starsze osoby, którym ustępowałam w autobusie dziękowały mi przed usadowieniem, w trakcie i po, wprawiając mnie w stan skrępowania, bo w końcu jakiż to wysiłek ruszyć (pardą) dupę i ustąpić miejsca komuś kto tego potrzebuje.
Normalne to, że kobieta pracująca w jednym z dyskontów czuje, że musi mi podziękować za niespotykaną życzliwość, tylko dlatego, że uśmiechnęłam się do niej i podziękowałam za pomoc?
Powinno być mi miło, ale raczej jest mi przykro, bo w takim razie gdzie my żyjemy?
Nagle okazuje się, że jak komuś podziękujesz, poprosisz, przeprosisz, to jesteś herosem.
Tak ma wyglądać heroizm naszych czasów?

Moje córki, wiadomo, jeszcze małe, nieopierzone, jeszcze w normach się nie mieszczą.
Starsza coś czasem walnie, bezmyślnie, taka domena wieku.
My, dorośli, już korzystamy, a przynajmniej powinniśmy, z dobrodziejstw rozumu i chyba warto uczyć dzieci nie tylko jak trafić łyżką w otwór, ale elementarnych zasad kultury, empatii, tolerancji. Dora z Butkiem tego za nas nie załatwią.

Marzy mi się, że gdy dziewczynki będą w moim wieku, dobroduszność nie będzie już tylko wystawiana na pokaz, wzorem baby z brodą sto lat temu. (Z brodatą, jak widać historia zatoczyła koło - tylko już nikt się nie dziwi),

Nie bądźmy świniami, chamami, prostakami.
Nasze dzieci są w dużej mierze naszym odbiciem, zadbajmy więc, żeby na lustrze nie było brudnych paluchów i całego tego, zaburzającego widzenie, syfu.