paradoks matki

Matka składa się w 65 procentach z wody, w 12 procentach z kośturów, reszta to, tak z grubsza, tłuszcze, czy tam lipidy - jak ktoś woli wersję lajt, białka takie śmakie, węgle, kwasy i, chciał nie chciał, parę deko paradoksu
No toż właśnie, ten paradoks.
Chce się czegoś, bo mieć nie można, a jak już można, to już może się nie chce.
Jak to się dzieje, że nawet krótkie interwały w tym codziennym rzępoleniu przemykają mi przez palce, bo oczywiście choć mogę to nie pośpię, nie poczytam, nie przesłucham, nie przejrzę, paznokci nie pomaluję.
I tak po wielokroć tracę ten cenny międzyczas, a w zasadzie sam się traci, jakby poza moją świadomością. Obdukcji obcych nie podejrzewam.

- Mamo, ja nie chcę jeszcze spać.
- Nie Kochana, jest już późno, a dzieci o tej porze śpią.
- Ale mamoooo!
- Nie ma dyskusji, do łazienki, tyłek, zęby, lulu.
- Bo Ty nigdy nie pozwalasz. Uhhh. (tu pojawia się moja osobista satysfakcja, że twardość matki została dostrzeżona)
- Dobra, dobra, nie uhaj, ino słuchaj. Chcę obejrzeć z Tatą film dla dorosłych, a Ty póki co dorosła jeszcze nie jesteś.
- Ble ble.

Poszła? Poszła. Śpi.
Film obejrzeli? Nie.
Hmm, może dziś? Chętnie, może, prawdopodobnie nie.

Parafrazując klasyka, każdy mój dzień składa się z jakichś takich paradoksów.

W takich chwilach gdybam,...
...jakby tak mieć w szafie dmuchanego kołcza, coby matkę do porządku przywołał, z liścia trzy razy dał, wrzasnął "Ogarnij się kobieto! Zrób coś ze sobą! Ile Ty masz lat, pięć? Dzieciury wypełnią szczelnie następne dwie dekady Twojego życia, a Ty dupsko wysiadujesz? Jedziemy z tyyyym!"

Cóż, kołcza nie ma, jest kałcz. Ot, paradoks.